Bedrijven die een mobiliteitsbudget overwegen zijn grofweg te splitsen in twee soorten: bedrijven met sterke kostenfocus en bedrijven die aantrekkelijk werkgeverschap nastreven. De eerste groep bestaat uit bedrijven die nog weinig van de aantrekkende economie ervaren en in het kader van kostenbeheersing het wagenpark vooral zien als een grote kostenpost vol verplichtingen. Voor dit soort bedrijven is het mobiliteitsbudget vooral een optie om deze verplichtingen te verlagen en meer flexibiliteit te krijgen. Een budget stopt immers als de arbeidsrelatie stopt, een leasecontract loopt dan nog door. Voor de tweede groep bedrijven is het lastig om de juiste mensen te vinden en/of te houden. Zij kiezen voor een mobiliteitsbudget omdat kandidaat-medewerkers niet langer meer een standaard leaseauto willen, maar juist meer keuzevrijheid. Het mobiliteitsbudget komt dus zowel op de agenda uit nood als uit luxe. 

Bij de keuze voor een mobiliteitsbudget zijn er twee ‘hoofdroutes’:

1 Een vergoeding ter compensatie van de leaseauto:
a. Deze vergoeding wordt zoveel mogelijk netto betaald, door alle zakelijke reizen tegen 19 cent te laten declareren;
b. Het restant is extra salaris, dus bruto.
2 Mobiliteitsvarianten faciliteren middels een budget:
a. Afspraken maken met meerdere providers (lease, huur, deelauto, OV, taxivervoer);
b. In combinatie met een mobiliteitskaart biedt dit gemak voor de berijder en efficiency voor de backoffice.

Bij route 1 is de implementatie relatief eenvoudig, omdat er niet een heel scala aan nieuwe afspraken gemaakt hoeft te worden. Maar de wijze van declareren en verrekenen moet wel werken zonder administratieve rompslomp en de fiscale regelgeving moet juist worden toegepast om het budget maximaal te benutten. Route 2 geeft de gebruiker/werknemer meer vrijheid, maar strake regels zijn noodzakelijk. Kan en mag de OV kaart ook privé gebruikt worden?  Er zijn geen foute keuzes. Probeer vooral niet zelf het wiel uit te vinden, maar kies de juiste partners en tools voor implementatie.

Bedrijven die een mobiliteitsbudget overwegen zijn grofweg te splitsen in twee soorten: bedrijven met sterke kostenfocus en bedrijven die aantrekkelijk werkgeverschap nastreven. De eerste groep bestaat uit bedrijven die nog weinig van de aantrekkende economie ervaren en in het kader van kostenbeheersing het wagenpark vooral zien als een grote kostenpost vol verplichtingen. Voor dit soort bedrijven is het mobiliteitsbudget vooral een optie om deze verplichtingen te verlagen en meer flexibiliteit te krijgen. Een budget stopt immers als de arbeidsrelatie stopt, een leasecontract loopt dan nog door. Voor de tweede groep bedrijven is het lastig om de juiste mensen te vinden en/of te houden. Zij kiezen voor een mobiliteitsbudget omdat kandidaat-medewerkers niet langer meer een standaard leaseauto willen, maar juist meer keuzevrijheid. Het mobiliteitsbudget komt dus zowel op de agenda uit nood als uit luxe. 

Bij de keuze voor een mobiliteitsbudget zijn er twee ‘hoofdroutes’:

1 Een vergoeding ter compensatie van de leaseauto:
a. Deze vergoeding wordt zoveel mogelijk netto betaald, door alle zakelijke reizen tegen 19 cent te laten declareren;
b. Het restant is extra salaris, dus bruto.
2 Mobiliteitsvarianten faciliteren middels een budget:
a. Afspraken maken met meerdere providers (lease, huur, deelauto, OV, taxivervoer);
b. In combinatie met een mobiliteitskaart biedt dit gemak voor de berijder en efficiency voor de backoffice.

Bij route 1 is de implementatie relatief eenvoudig, omdat er niet een heel scala aan nieuwe afspraken gemaakt hoeft te worden. Maar de wijze van declareren en verrekenen moet wel werken zonder administratieve rompslomp en de fiscale regelgeving moet juist worden toegepast om het budget maximaal te benutten. Route 2 geeft de gebruiker/werknemer meer vrijheid, maar strake regels zijn noodzakelijk. Kan en mag de OV kaart ook privé gebruikt worden?  Er zijn geen foute keuzes. Probeer vooral niet zelf het wiel uit te vinden, maar kies de juiste partners en tools voor implementatie.